Uwaga!

Cześć moje drogie!

Rozdział pojawi się maksymalnie 1 stycznia. Dlaczego? Ponieważ  były święta, nie było mnie w domu, teraz pracuję i nie zawsze mam siły, żeby coś napisać.... obiecuję Wam, że rozdział się pojawi w tym tygodniu :) przepraszam za to straszne opóźnienie.. :)

Rozdział 9- część II

Ubrana w przepiękną,białą suknie przeglądałam się w lustrze. W tej kreacji każdy czułby się wyjątkowo, ale nie ja, ponieważ, gdy ją tylko ubrałam uświadomiłam sobie, że za dokładnie 15 dni biorę ślub. Boję się, tak cholernie się boję. Ale, jak już wiele razy o tym wspominałam, jest za późno by się wycofać. 
- Pokażesz nam się w końcu?- krzyknęła podirytowana Sophia, która czekała za mną wraz z Bellom. Poprosiłam przyjaciółkę by była tu ze mną. Niepewnie wyszłam w pokoju, w którym się przebierałam. 
- Wyglądasz przepięknie. - pisnęła Isabella. 
- Tak, ślicznie. - uśmiechnęła się Sophia. - Stań na tym podeście. - Stanęłam na wskazanym miejscu i ponownie spojrzałam w lustro. 
- Spójrz, nie zrobiłam długich rękawów, ponieważ wydaje mi się, że tak wygląda to zdecydowanie lepiej. - powiedziała.- Z wycięciem na plecach też nie zaszalałam, bo wiem jaki jest Thony i jego rodzina. Muszę jeszcze trochę ją dopracować i będzie idealnie. Za dwa dni ją skończę. 
- S-super.- dwa dni? Serio? Miałam spędzić ten tydzień z Zaynem. Cholera.... 
- Coś nie tak?
- Nie, wszystko ok. - posłałam jej wymuszony uśmiech. Sophia bez słowa wyszła a ja zostałam sama z Bellom. 
- Naprawdę wyglądasz ślicznie w tej sukience. - uśmiechnęła się.-  Ale nie zachowujesz się jak typowa panna młoda, co jest? - Przygryzłam wargę i na nią spojrzałam.- nawet mi nie próbuj wmawiać, że nic się dzieje, bo cię znam. 
- Mam mętlik w głowie.- westchnęłam i usiadłam na sofie. - nie wiem co robić...
- Rozumiem, że w dużej mierze chodzi o Zayna? Słyszałam od Harrego, że...
- Co za gaduła! - obie się zaśmiałyśmy. - Zdradziłam Anthony'ego, a w ogóle nie czuję poczucia winy, dziwne nie?
- Nie, wcale nie.. Nie możesz czuć się winna jeżeli jesteś przy kimś szczęśliwa. Kochasz Malika, wszyscy o tym doskonale wiemy, ale nie umiesz się do tego przyznać przed samą sobą. - Zrobiła pauzę.- chcesz marnować swoje życie przy kimś kogo nie kochasz?! Przemyśl to, proszę...
- Przemyślę.- uśmiechnęłam się, gdy wróciła Sophia. Lubię ją ale wiem, że nie mogę mówić przy niej zbyt wiele na temat Zayna, bo to przecież znajoma Thony'ego.
- Victoria, ktoś do ciebie. - powiedziała. Za nią wszedł... Zayn? Co on tu robi? Cholera... 
- Cześć- puścił mi oczko.
- eeee... Soph, chodź, wypijemy kawę?- obie kobiety wyszły z pracowni. 
- Co tu robisz?- zapytałam po chwili. 
- Przyjechałem po ciebie- uśmiechnął się. - ładna suknia, do twarzy ci w niej. Idealna panna młoda - w jego tonie dało się usłyszeć ironię.
- Zayn.. proszę. - spuściłam wzrok.- wiesz, że nie jest mi łatwo. 
- A myślisz, że mi jest łatwo?! Codziennie myślę o tym, że niedługo mnie zostawisz i weźmiesz ślub z innym. Jest mi cholernie trudno z myślą, że ktoś inny będzie przy tobie, będzie się  budził i zasypiał u twego boku, a ja? Ja będę tu sam.. Sam, bo nie umiem nikogo innego pokochać. Nawet nie potrafię z kimś innym sypiać, rozumiesz?! A dlaczego tak jest? Bo cię kocham jak pojebany! - podeszłam do niego i przytuliłam się. - kocham cię, słyszysz?
- słyszę, ja ciebie też kocham, ale jest już za późno, żeby coś zmienić.- szepnęłam patrząc mu w oczy. 
- Wiedziałem. - westchnął opierając swoje czoło o moje.- ale pamiętaj, że zawsze, ZAWSZE będziesz dla mnie najważniejsza.  - pocałował mnie.

                                                                 ***

- gdzie jedziemy?- zapytałam, gdy wyszliśmy z salonu Spohie.
- Niespodzianka.- uśmiechnął się otwierając mi drzwi. Przewróciłam oczami i wsiadłam do samochodu. 
- A tak serio, to jedziemy do mojej mamy, bo zaprosiła nas na obiad, niespodzianka będzie później. - musnął mój policzek.- Licz się z tym, że będziesz musiała zjeść wszystko.
- Uwielbiam obiadki twojej mamy, więc na pewno zjem wszystko.- wyszczerzyłam się.
- liczę na to.- ruszył w stronę domu pani Malik. Podczas jazdy cały czas obserwowałam mimikę jego twarzy coś było nie tak.. Pomimo, że próbował to ukryć, wiem, że coś go droczy.
- Nadal myślisz o tym wszystkim?- wypaliłam bez zastanowienia.
- O tym nie da się nie myśleć, ale cieszę się, że jesteś obok mnie.
- Coś jeszcze cię dręczy, prawda?- zapytałam.
- Przed tobą nie da się nic ukryć.- zaśmiał się.- tak, jest coś takiego ale to nieważne w tej chwili.
- Zayn, proszę, powiedz mi. - chwyciłam go za dłoń, którą akurat zmieniał biegi.- proszę.- Chłopak westchnął i zjechał na pobocze.
- Nawet nie wiem od czego zacząć..
- zacznij od początku.
- No więc, jakieś 2 miesiące wracałem od Liama. Wypiłem kilka piw, więc postanowiłem pójść pieszo, pod jakimś biurowcem wpadłem na jakiegoś mężczyznę. Z początku go nie poznałem, ale...- przestał mówić i zacisnął pięści na kierownicy.
- Zayn... kto to był.
- To był mój ojciec, Victoria.- uniósł się.- To był ten pierdolony kutas, który katował moją matkę, przez którego zacząłem ćpać.- ironicznie się zaśmiał.- on też mnie poznał. Zaczął się śmiać mi się prosto w twarz, że jestem nikim, że pewnie sobie nie radzę w życiu. 
- Wiesz, że to nie jest prawda. Jesteś cudownym facetem, nie możesz wierzyć komuś takiemu!
- To nieważne czy w to wierzę czy nie. - westchnął.- potem, gdy chciałem odejść powiedział, że się zemści, zniszczy wszystkich na których mi zależy.- nie wiedziałam co mu odpowiedzieć.- dlatego czuję się jak ostatni śmieć, gdy próbuję zatrzymać cię przy sobie, bo wiem, że ze mną nigdy nie będziesz bezpieczna, ale nie umiem żyć bez ciebie. - chwycił mnie za dłoń.- od tej pory próbowałem się odsunąć od wszystkich, dlatego mieszkam sam. Nie chcę aby ktoś cierpiał przeze mnie. Wiem do czego zdolny jest mój ojciec...- Bez żadnych zbędnych słów przytuliłam się do niego.
- nie wiem co ci powiedzieć. 
- Nie musisz nic mówić, po prostu mnie pocałuj.- zrobiłam to o co poprosił.- naprawdę cię kocham.
- Wiem to.- uśmiechnęłam się.- ja ciebie też. - musnęłam go w policzek, a po chwili znów jechaliśmy jego mamy.
- Mam jeszcze jedno pytanie.
- Pytaj o co chcesz. - uśmiechnął się,
- Nadal się ścigasz?
- Od czasu do czasu. Ale dla przyjemności, nie dla kasy. - przez resztę drogi nie rozmawialiśmy. Pod domem Pani Malik stał jakiś czarny samochód. Spojrzałam na Zayna, który znowu napiął wszystkie mięśnie. Auto po chwili odjechało.
- Victoria, wyjdź z samochodu i powiedz mamie, że trochę się spóźnię.
- Ale.... 
- Victoria, proszę.- krzyknął. Lekko przestraszona wyszłam z auta i obserwowałam jak Malik odjechał zostawiając jedynie czarny ślad od opon. Niepewnie podeszłam do drzwi i zapukałam. Otworzyła mi kobieta w średnim wieku, chyba była trochę przestraszona.
- Cześć Vicky.- uśmiechnęła się.- proszę wejdź.- wpuściła mnie do środka. - Gdzie Zayn?
- Trochę się spóźni, musi coś załatwić.- powiedziałam ściągając płaszcz. - przepraszam, ale czy coś się stało?
- Nie, ja... ehh...- jej głos zaczął się łamać. Poszła do salonu i usiadła na sofie opierając głowę na ręce.
- ja naprawdę nie chcę się wtrącać, ale...
- Od trzech tygodni nachodzą mnie pracownicy mojego byłego męża.- rozpłakała się.- nie wchodzą do środka, ale wszędzie za mną chodzą, stoją pod moim domem. Boję się, Victoria.
- Wiem, rozumiem... uważam, że powinna pani zgłosić to na policje. 
- Na policje? on ma wszędzie znajomości... to nic nie da.- westchnęła.- ale proszę nie mów nic Zaynowi.
- On o wszystkim wie- powiedziałam.- spotkał go kilka miesięcy temu. 
- Nic mi nie mówił.
- Tak jak pani mu. - przerwałam na chwilę.- jeżeli nie chce pani zgłaszać tego na policję, powinna pani się gdzieś przeprowadzić, na jakiś czas.
- Nie mam gdzie. Wszystkie moje koleżanki mają rodzinę, nie chcę im wchodzić na głowę. 
- A do Zayna?- kobieta zaśmiała się.
- Nie... mu też nie chcę wchodzić na głowę, przepraszam, wam.- uśmiechnęła się a ja zarumieniłam. - jesteście stworzeni dla siebie.
- Mam dla pani propozycję. - próbowałam subtelnie zmienić temat.- Mogę dać pani klucze do mojego starego domu i tak stoi pusty. 
- sama nie wiem...
- Proszę, nie wybaczyłabym sobie gdyby coś się pani stało.
- Dobrze, dziękuje.- przytuliła mnie.- naprawdę jesteś aniołem. 

                                                                 ***

Obiad już był gotowy. Właśnie kończyłam rozkładać talerze, a pani Malik serwetki. 
- Gdzie jest ten Zayn..- westchnęła.
- Nie wiem, pewnie zaraz będzie.- sama się o niego cholernie martwiłam, ale nie chciałam jej jeszcze bardziej martiwć. Próbowałam do niego dzwonić,  ale ciągle włącza się poczta głosowa. 
- Chyba zaczniemy bez...- nagle zadzwonił jej telefon.- przepraszam.- wyszła z kuchni i poszła na piętro. Chwilę później pod dom podjechał samochód Malika. Odetchnęłam z ulgą i pobiegłam na korytarz, żeby otworzyć mu drzwi. Gdy stanął naprzeciwko mnie od razu się do niego przytuliłam.
- Jesteś kretynem!- krzyknęłam.- jak mogłeś nam to robić, czemu nie odbierałeś tego pieprzonego telefonu?! miało cię nie być chwilę, a to już minęło 3 godziny.
- Przepraszam. - pocałował mnie w czoło. Spojrzałam na jego twarz.
- Boże...- rozcięta warga, łuk brwiowy, zadrapany policzek.
- to nic.- uśmiechnął się.
- Musze cię opatrzyć. - pociągnęłam go do łazienki.- gdzie masz apteczkę?
- cały czas w tym samym miejscu. - wskazał palcem na szafkę pod zlewem. No tak, przecież to nie jest pierwszy raz gdy opatruję mu rany, ale zawsze moja reakcja jest taka sama. Usiadłam mu na kolana i po kolei zaczęłam przemywać rany. 
- Kto ci to zrobił? Twój ojciec?
- On? teraz ma od tego swoich ludzi- prychnął. 
- Oni nachodzą twoją mamę.- powiedziałam.
- domyśliłem się, nie powinna tu mieszkać.
- Wiem, zaproponowałam jej, żeby zamieszkała w moim domu.- chłopak uśmiechnął się, ale po chwili jego twarz skrzywiła się gdy dotknęłam rany wacikiem nasączonym wodą utlenioną. Potem przykleiłam plaster. - już.
- Wiesz, że nadal to mnie boli.- chytrze się uśmiechnął. Ja tylko przewróciłam oczami i wpiłam się w jego usta jednocześnie mierzwiąc jego włosy. 
- Nie rób mi tak więcej. - szepnęłam przerywając pocałunek.
- Wracajmy do mamy.


___________
wróciłam po tygodniowej przerwie :) Jak wam się podoba? Pomysł z powrotem ojca wpadł mi do głowy dopiero podczas pisania rozdziału. Myślicie, że to dobry pomysł? :) 
i chcę wam jeszcze powiedzieć, że pojawił się nowy rozdział na: fanfiction-zaynmalik.blogspot.com ! Niedługo pojawi się następny :) Do usłyszenia! 

Rozdział 8- część II

    Następnego dnia obudziłam się przytulona do mulata. Było to dość dziwne, ale podobało mi się. Wczoraj rozmawialiśmy do późnej nocy, popijając szampana. Czułam się szczęśliwa, tu w Londynie, przy nim. 
- Cześć. - uśmiechnął się. 
- Heeeej. - przeciągnęłam. 
- Wyspana?- przytaknęłam ruchem głowy. - Ja też. 
- Pójdę zrobić śniadanie. - uśmiechnęłam się.- na co masz ochotę? 
- Zgadnij. - spojrzał na mnie dwuznacznie i przygryzł wargę. 
- W takim razie jajecznica, świetny wybór. - poszłam do  kuchni i zaczęłam wyciągać potrzebne mi produkty. W międzyczasie wstawiłam dwie grzanki. Gdy już śniadanie było gotowe nalałam soku pomarańczowego do szklanek i wszystko położyłam na stole.
- Pięknie pachnie. - uśmiechnął się wchodząc do pomieszczenia. - jesteś aniołem. 
- Przestań mi słodzić, jedz. - Chłopak westchnął i zaczął konsumować. Ja również zaczęłam jeść, moja porcja była znacznie mniejsza niż Zayna, a mimo to nie zjadłam wszystkiego. Malik spojrzał na mnie groźnym spojrzeniem. - nie mogę już.
- Prawie nic nie zjadłaś- podszedł do mnie i przykucnął.- co się dzieje?
- Nic, nie jestem już głodna. 
- Victoria, jesteś strasznie chuda, powinnaś jeść normalnie. - pocałował wierzch moich dłoni.
- Jem normalnie-znów to spojrzenie...- dobrze, będę. - powiedziałam chcąc zakończyć ten temat. 
- Będę cię pilnować, żebyś jadła.- puścił mi oczko. - Nakarmić cię?
- Nie, obiecuję, że zjem cały obiad. - Zrezygnowany chłopak wziął naczynia i włożył je do zmywarki.
- Co chcesz dziś robić? - zapytał. 
- Nie wiem, masz jakiś pomysł?
- Hmmm... Może wezmę cię na jakiś elegancki obiad?
- Nie, proszę! Mam dosyć wystawnych restauracji i eleganckich sukienek. Zostańmy dziś tu, zamówimy pizzę i wypijemy piwo.- Zayn głośno się zaśmiał, podszedł do mnie i przytulił.
- Piwo i pizza?
- Tak!  - szeroko się uśmiechnęłam. - po prostu dawno tego nie robiłam, ciągle jem w najdroższych restauracjach pijąc wino lub szampana. 
- Dobrze, zamówimy największą pizzę i wypijemy tyle piwa, że co chwile będziemy chodzić siku. - pocałował mnie w nos. Nagle z sypialni usłyszałam dźwięk mojego telefonu. Oderwałam się od Malika i pobiegłam do drugiego pomieszczenia. W ostatniej chwili zdążyłam odebrać.

*Rozmowa telefoniczna*

Anthony: Cześć kochanie.
Victoria: Cześć.
Anthony: Wszystko u ciebie w porządku?
Victoria: Tak, jutro mam przymiarkę sukienki. 
Anthony: A dzisiaj co robisz?
Victoria: Sprzątam w domu.
Anthony: U Sophie?
Victoria: Nie, w domu mojego ojca. 
Anthony: Powinnaś wynająć sprzątaczki. 
Victoria: Nic mi się nie stanie, gdy od czasu do czasu posprzątam. 
Anthony: Jak chcesz, po ślubie nic nie będziesz musiała robić. 
Victoria: mhym, dobrze. Thony muszę kończyć. 
Anthony: W takim razie do usłyszenia, kocham cię i pamiętaj, że ci ufam. 
Victoria: Pamiętam, pa!

****
- o czym pamiętasz?- podskoczyłam, gdy Zayn zaczął muskać moją szyję.
- Nie ładnie podsłuchiwać. - szepnęłam. 
- Powiedz mi- zrobił mi malinkę. - Bo zrobię ich więcej.
- Powiedział, że mi ufa, zadowolony?- burknęłam. Denerwuje mnie, że Anthony ciągle powtarza "ufam Ci, pamiętaj", bo ja go zdradzam. Mieszkam z moim byłym, sypiam z nim, a on siedzi sam w tej ogromnej willi. 
- Zapomnij o nim na chwile. - obrócił mnie tak, że leżałam pod nim. - i zajmij się mną. 

                                                         ***

- Mógłbym tak spędzić resztę życia- powiedział Malik.
- Nawet jest przyjemnie.- uśmiechnęłam się
- Nawet?- spojrzał na mnie ze swoim powalającym uśmieszkiem.
- Bardzo przyjemnie.
- To chciałem usłyszeć.- pocałował mój obojczyk. - Kocham cię.- szepnął.
- Zayn...
- Ciiiii nie musisz nic mówić, nie oczekuję odpowiedzi.-jego słowa mnie nie przekonały, chciał, żebym mu odpowiedziała, wiem to. Malik wziął telefon, gdy dostał sms'a.- kurwa...
- Co?
- Chłopacy będą tutaj za 15 minut.- przygryzłam niepewnie wargę, bo nikt z nich nie wiedział, że zostałam u Malika. - Kochanie, spokojnie, znasz ich, nikomu nie powiedzą. No może Nialler Belli.- pocałował mnie w czoło. - chodź pod prysznic.
- Razem?
- Przecież już cię widziałem nago, nie wiem co to za problem. - mruknął.- pośpieszmy się bo mamy tylko 15 minut. - Ubrana w koszulkę Malika podążyłam za nim do łazienki. Chłopak już stał pod prysznicem.- dalej. - Przygryzłam wargę, znowu.... Ściągnęłam koszulkę i podeszłam do chłopaka. Prysznic od zawsze wydawał mi się czymś intymnym, prywatnym, nigdy nie myślałam o tym, żeby go brać z inną osobą, stąd to moje skrępowanie.
Chłopak skierował wąż od prysznica tak, że woda leciała na nas z góry. Namydlił moje ciało i zaczął je myć, nie omijając żadnej jego części, ciągle patrzył mi w oczy. Przytuliłam się do niego, najmocniej jak umiałam, bo bolało mnie, że nie potrafię mu odpowiedzieć prostego "kocham Cię", chociaż wiem, że tak właśnie jest.  Dlaczego nie umiałam? Odpowiedź jest prosta, nadal nie potrafię zapomnieć co mi zrobił, pomimo, że mu już dawno wybaczyłam.
Musnęłam delikatnie jego wargi, po chwili pogłębiając pocałunek.
- Przepraszam.- szepnął- przepraszam za wszystko.- zaśmiałam się cicho, choć nie było w tym nic zabawnego.
- Ja ci wybaczyłam, wszystko.- pocałowałam jego policzek.- nie masz mnie już za co przepraszać.- znowu zagłębiliśmy się w długim pocałunku i pewnie, gdyby nie dzwonek do drzwi, doszłoby do czegoś więcej. 
- cholera.- mruknął przerywając pocałunek. Znowu się zaśmiałam. Chłopak ubrał świeże bokserki i  jeansy, zostawiając mnie sam a w łazience. Wytarłam ciało, nasmarowałam je balsamem. Ubrałam komplet czerwonej, koronkowej bielizny. Oczywiście nie wzięłam ubrań... świetnie. Zarzuciłam na siebie koszulkę Malika, w której spałam i pobiegłam do sypialni, tak aby nikogo nie spotkać. Szukając bluzki w walizce poczułam ręce na pośladkach. Pisnęłam i szybko się odwróciłam.
- Kusisz, kochanie. - Zayn wymruczał mi to prosto do ucha, przygryzając je. 
- Przestraszyłeś mnie.- szepnęłam. 
- Biegasz w bieliźnie, w cholernie seksownej bieliźnie, gdy w domu jest 5 chłopaków? Gdzie jest ta nieśmiała Victoria?- zapytał z chytrym uśmieszkiem. 
- Po prostu zapomniałam wziąć ubrania. - uśmiechnęłam się.- Nie musisz iść już do kolegów?
- Poczekają.- Ściągnął mi koszulkę.- Muszę pomóc ci się ubrać. - przygryzł wargę. Musnął mój obojczyk. 
- Zayn, masz już te.... O, sorry. - Harry jak poparzony wybiegł z sypialni. Spojrzałam na Malika i zaczęliśmy się głośno śmiać. Wsunęłam szybko rurki i ubrałam zwykłą, czarną koszulkę. Poszliśmy do salonu, gdzie chłopcy się na mnie patrzyli dziwnym wzrokiem.  Harry ty głupi plotkarzu
- Może już pójdziemy? Nie będziemy wam przeszkadzać. - zaśmiał się Louis.
- Nie przeszkadzacie.- uśmiechnęłam się. 
- skoro tak uważasz. - powiedział Harry.- ładne majtki. - próbowałam zabić go wzrokiem, wszyscy zaczęli się śmiać. 
- gdybym wiedział, że zostałaś wziąłbym ze sobą Belle.
- będę tu do końca tygodnia, na pewno do was wpadnę. - uśmiechnęłam się. 
- Zayn, chodź na chwilę, ja muszę się już zbierać, a jeszcze mam dokumenty dla ciebie, zostawiłem je w aucie.- Liam wstał, podszedł do mnie pocałował w policzek na pożegnanie i wszedł wraz z Zaynem. 


                                                    * Zayn* 

Wszedłem z Liamem na parking. Oparłem się o jego auto i odpaliłem fajkę. Liam podał mi plik papierów. Wyciągnął z kieszeni papierosy i również jednego z nich zapalił.
- Trochę mi zeszło ale sprawdziłem jej narzeczonego. - powiedział. - Nazywa się Anthony Levison, ma 29 lat. Jest właścicielem dużej firmy, ale do końca nie wiem czym się zajmuje.Jest milionerem.  Zna dużo wpływowych ludzi, praktycznie wszędzie ma kogoś. Jego ojciec był ministrem. Nie mogę znaleźć na niego żadnego haka. Albo jest tak idealny albo umie doskonale wszystko przykryć. - powiedział.- Za dużo ci chyba nie pomogłem. 
- Pierdolony kutas. - kopnąłem w samochód.- ale i tak dzięki, stary. - przybiliśmy piątkę. - Wracam już do nich, zostawiłem Victorie z tymi debilami. - zaśmiałem się. - nara. 
- Poczekaj. - krzyknął patrząc w telefon.- on miał już jedną narzeczoną. 
- Odeszła od niego? 
- Ona popełniła samobójstwo. - spojrzał na mnie. - Do końca nie wiadomo dlaczego, w liście pożegnalnym napisała tylko, że przeprasza ale nie mogła już tego znieść. 
- Czego znieść?
- Nie wiem. - kurwa... - dobra, ja już muszę jechać, nara. - powiedział i po chwili już go nie było. O co chodziło z jego byłą? Nie rozumiem tego... 
Wróciłem do mieszkania, wszyscy siedzieli się z czegoś śmiali. 
- Co jest?- zapytałam siadając obok Vicky i ją do siebie przytuliłem. 
- Nic.- uśmiechnęła się.- Wspominaliśmy liceum. 
- Dobra, my już też was zostawiamy, chyba musicie coś dokończyć. - powiedział Harry puszczając oczko Victorii. Lekko mnie to wkurzyło, ale wiem, że to mój przyjaciel i nie podrywałby dziewczyny, którą kocham. 
- Do zobaczenia.- krzyknęła Vicky. 

- Zepsuli nam nasze plany.- mruknąłem, gdy leżeliśmy w łóżku.- miała być pizza i piwo. 
- Jutro to nadrobimy. - pocałowała mnie w policzek. - o jakich dokumentach mówił Liam?
- Taki mały biznes. - uśmiechnąłem się.
- Biznes? Zayn ty chyba nie wpakowałeś się znowu w narkotyki?
- Nie, mówiłem, że z tym skończyłem.- powiedział.- Chcemy z chłopakami otworzyć własny biznes, kilka warsztatów samochodowych, chcemy udoskonalać auta.- zaśmiałem się. 
- O! Super pomysł. - przytuliła się do mnie.- na pewno wam się uda. - ziewnęła.
- Kochanie, jesteś już strasznie zmęczona, śpij.- pocałowałam ją w czubek głowy. Wczoraj jej nie dałem pospać. 
- Dobranoc, Zayn. - wtuliła się we mnie. Głaskałem ją po plecach myśląc jak ją odzyskać na zawsze..

____
Przepraszam jeszcze raz, że nie było mnie tutaj w zeszłym tygodniu, ale naprawdę teraz mam okropny czas w szkole ;c Pewnie wiecie coś o tym ;)
Do następnego! <3 
komentujcie! 

ważne!

Cześć Wam!

Przepraszam, ale rozdziału dzisiaj nie będzie!!! Nie miałam czasu, żeby go napisać, mam teraz bardzo dużo nauki.... Postaram się napisać go w tygodniu, albo w następny weekend :) 


I PRZY OKAZJI:
 Chcę bardzo podziękować dziewczynie, która komentuje każdy rozdział i motywuje mnie do dalszego pisania! Jesteś super! Dziękuje Ci ;*** 

Mogę mieć prośbę? 
Możecie jakoś promować tego bloga? (ja już nie mam pomysłu jak...) Podajcie go jakiejś koleżance, która lubi ff, może na swoim tt. Nie mam pojęcia :( ALE BĘDĘ BARDZO WDZIĘCZNA! <3 


jeszcze raz przepraszam i do zobaczenia! Łapka! 

Rozdział 7- część II

Spakowałam wszystkie rzeczy do walizki i nie wiedziałam co mam robić, ponieważ Anthony jest w firmie,  samolot mamy dopiero za 5 godzin. Postanowiłam pójść na spacer, kocham jesień i uwielbiam spacerować, także to był idealny sposób by pozbyć się znudzenia. 
Nie miałam określonego celu, szłam przed siebie, trzymając ręce w kieszeni. Myślałam o swoim życiu. jako nastolatka miałam tak dużo planów na przyszłość, nic się nie spełniło. W gimnazjum Chciałam studiować prawo, później pedagogikę, w wieku 26 lat chciałam wziąć ślub  i mieć 3 dzieci. Natomiast w liceum swoją przyszłość planowałam u boku Zayna, nie przewidziałam w niej Anthony'ego, a jednak się pojawił. Czy to dobrze? Sama nie wiem, wmawiam sobie, że tak. Samej siebie nie potrafię oszukać i wiem, że brązowooki, mulat nie jest mi obojętny, jest najważniejszy. Ale teraz jest za późno by się wycofać, muszę wziąć ślub z Thonym, moja rodzina nie wybaczyłaby mi gdybym tego nie zrobiła, a tylko ich mam. To znaczy, wiem, że mam jeszcze rodzinę od strony mamy, ale nie mam z nimi kontaktu od jej śmierci. Tylko to smutne, że w tym związku nie jestem sobą, nie jestem Victorią sprzed 2 lat. Ludzie, którymi się otaczałam po przeprowadzce do Manchesteru zrobili ze mnie przytakującą laleczkę, w eleganckich ubraniach i nienagannych manierach.A ja jestem zbyt słaba by im się przeciwstawić... 

Rozejrzałam się dookoła, znam to osiedle.... No pewnie! jestem na osiedlu, gdzie mieszka Zayn, tylko dlaczego tutaj przyszłam? Byłam tak pogrążona w swoich myślach, że nie patrzyłam jak idę. Spojrzałam na parking w poszukiwaniu jego auta.stoi,  czyli Malik prawdopodobnie jest w domu. Tylko co ta informacja mi dała? Wczoraj dał mi wystarczający dobry powód, żebym przestała z nim rozmawiać, ale ciągle zastanawiało mnie to co mówił przez telefon, że Anthony jest dla mnie nieodpowiedni. Nerwowo przygryzłam wargę, usiadłam na pobliskiej ławce, wyciągnęłam z kieszeni telefon nie wiedząc co powinnam zrobić. Gdy byłam już zdecydowana, by dzwonić do Zayna, on sam do mnie dzwonił.

*Rozmowa telefoniczna*
Victoria: Halo?
Zayn: Czuje się niekomfortowo, gdy tak siedzisz pod moim oknem.
Victoria: Ja... ehh.. mogę wejść?
Zayn: Po co? 
Victoria: Zayn, proszę, chcę z tobą porozmawiać.
Zayn: A mamy o czym?
Victoria: Dlaczego się tak zachowujesz? Wczoraj do mnie dzwoniłeś i mówiłeś, że mnie kochasz, a dzisiaj...
Zayn: dobra, wejdź. 
Victoria: Dziękuje. 

***

Już w mieszkaniu Zayna siedziałam na wygodnej sofie i popijałam ciepłą herbatę. Malik po chwili dołączył do mnie zajmując fotel, na przeciwko mnie.
- O czym chciałaś rozmawiać?- czułam się strasznie dziwnie, gdy mówił do mnie takim oschłym tonem. 
- Dzwoniłeś wczoraj do mnie.
- Byłem pijany, nie pamiętam do kogo dzwoniłem. 
- w każdym razie, mówiłeś mi, że Anthony jest dla mnie nie odpowiedni i mam ci zaufać. - Zayn milczał przez dłuższą chwilę, patrząc w jeden punkt.
- Powiedz mi szczerze, zostawisz go dla mnie? - teraz to mnie odebrało mowę na co chłopak tylko prychnął. - widzisz? Nie ważne co powiem ty i tak z nim będziesz.  Tylko nadal nie mogę pojąć dlaczego...
- już ci to mówiłam. - westchnęłam. - przyszłam tu w jeszcze jednej sprawie.
- jakiej?
- za kilka godzin wyjeżdżam i chciałam się z tobą pożegnać. 
- Przecież już wczoraj się żegnałaś.
- co? skąd wiesz, przecież wyszedłeś. 
- Znam cię bardzo dobrze. Nie przyszłabyś wczoraj gdybyś nie miała konkretnego powodu.- ton Zayna był okropny, zero uczuć, normalnie cieszyłabym się, ale nie potrafiłam. Oczy miałam pełne łez.
- To może ja już pójdę. - wstałam i chciałam wyjść ale chłopak mnie zatrzymał chwytając nie za przedramię. 
- Nie płacz, wiesz, że nienawidzę gdy jesteś smutna. - przytulił się do mnie. Mój Zayn wrócił? 
- Wiem. - szepnęłam. 
- Naprawdę nie mogę przeżyć myśli, że już nie jesteś moja, że ktoś mi cię odebrał. - spojrzałam na niego i zauważyłam, że on również ma łzy w oczach. - Ale pamiętaj, niezależnie gdzie jesteś, zawsze będę przy tobie, bo cię kocham. Jeżeli będziesz miała jakiś problem dzwoń do mnie niezależnie od pory dnia. W sumie dzwoń ja tylko najdzie cię ochota. Ale chciałbym abyś przemyślała moje słowa, nie powinnaś brać ślubu aby kogoś uszczęśliwić. - cmoknął mnie w czoło.- kocham cię nad życie. Naprawdę. - Znowu się rozkleiłam, bo to co mówił, było dowodem jego miłości. 
- Muszę już iść, ale... Odezwę się jeszcze dziś. - musnęłam jego usta. Wyszłam z mieszkania mulata..

                                                          ***

- Soph! Hej, jesteś tutaj?- krzyczałam w pracowni kobiety. 
- Jestem! - wyszła z jednego z pokoi. - Hej Vicky.
- Hej, przyszłam zobaczyć co z sukienką. 
- Pracuje nad nią, jutro albo pojutrze musisz być na przymiarce.
-  Jak to? Thony nic ci nie mówił? my dzisiaj musimy wracać. 
- Co? Nie ma mowy! daj mi do niego numer. - podałam jej ciąg liczb a dwudziestoparolatka od razu zadzwoniła do mojego narzeczonego. 
- Halo, Anthony.... Nie obchodzi mnie że ci przeszkadzam, chodzi o sukienkę. Vicky nie może wyjechać, przed nią jeszcze minimum trzy przymiarki... co jest ważniejsze ślub czy praca? ... Jezus, przecież nic jej się nie stanie...W takim razie ja ją mogę przenocować przez te kilka dni... cześć. - rozłączyła się i schowała telefon do kieszeni.-  załatwione, zostaniesz u mnie.- uśmiechnęła się szeroko.
- Naprawdę? a mniej więcej ile to jeszcze potrwa? 
- Maksymalnie tydzień.- uśmiechnęła się ciepło.  Pożegnałam się z dziewczyną, mówiąc, że chcę się spotkać jeszcze z Thonym i później się z nią skontaktuje. 

                                                                ***
W apartamencie byłam przed Anthonym, siedziałam w salonie i czytałam książkę. Usłyszałam, że wchodzi, więc odłożyłam przedmiot, który trzymałam w dłoniach i wstałam. 
- Cześć kochanie.- przywitałam się chcąc brzmiąc jak najbardziej słodko. 
- Cześć.- podszedł do mnie i w moje usta. - robiłem wszystko, żeby zostać tu z tobą, ale niestety muszę wracać.
- Spokojnie, poradzę sobie, nie jestem małą dziewczynką. 
- Jesteś.- odgarnął - Dla mnie jesteś malutką, kruchą dziewczyną, o którą trzeba dbać. 
- Anthony, proszę cię.- pocałowałam jego policzek.- nie mogę być cały czas pilnowana. 
- Skarbie.- ja ci ufam, ale nie ufam innym.- chwycił moją dłoń. - będziesz grzeczna?
- Tak.- uśmiechnęłam się. - ty też bądź grzeczny. 
- Będę.- musnął moje usta.- muszę już jechać, na pewno sobie poradzisz? 
- Tak. 
- W takim razie chodź do recepcji, Joseph odwiezie cię do Spohii. - chwycił nasze walizki i razem udaliśmy się do lobby. Thony oddał klucz, zapłacił rachunek. 
- Pan Joseph oraz pan Patrick będą czekali przed hotelem, dziękujemy za wizytę i zapraszamy ponownie. - powiedziała recepcjonistka. Wyszliśmy z ogromnego budynku i zatrzymaliśmy się przed wejściem. 
- Kocham cię.- pocałował mnie.- będę tęsknił.
- To tylko tydzień. - uśmiechnęłam się.- szybko minie. 
- Pamiętaj, że ufam tylko tobie. 
- Pa!- cmoknęłam go- zadzwoń jak będziesz na miejscu.-  weszłam do auta. Podałam szoferowi adres  i odjechaliśmy. 

- Dziękuję Joseph, do widzenia.- uśmiechnęłam się gdy podał mi walizkę. 
- Miło było panią wozić, do zobaczenia.- pocałował zewnętrzną część mojej dłoni. Chwyciłam za walizkę i skierowałam się w stronę bloku, akurat jakaś pani wychodziła z psem na spacer więc nawet nie musiałam dzwonić na domofon. Wniosłam ciężką torbę na 3 piętro i zadzwoniłam do drzwi. Po chwili otworzył je zdezorientowany mulat.
- Nie mam gdzie mieszkać przez ten tydzień. - skłamałam przygryzając wargę. Nie chciałam mieszkać z Soph i i jej mężem. Napisałam jej sms'a, że będę mieszkała w domu mojego ojca i poprosiłam aby nie wspominała o tym mojemu narzeczonemu. - przygarniesz mnie?- chłopak szeroko się uśmiechnął i wziął moją walizkę wprowadzając ją do środka. 
- Zayn, poczekaj.- zatrzymałam go gdy chciał mnie pocałować. - nie zerwałam zaręczyn i nie planuję tego zrobić, jeżeli tego nie rozumiesz to wyjdę i już mnie nigdy nie zobaczysz, przysięgam. 
- Cieszę się, że będę miał cię przy sobie, chociaż przez jeden tydzień. - namiętnie mnie pocałował a potem przytulił. - choć chciałbym mieć cię już na zawsze.- szepnął.

_________________
Rozdział pisany na ostatnią chwilę, nie miałam na niego pomysłu, bo nie chcę aby akcja tej części skończyła się w np. 15 rozdziałach, także mogą się pojawić rozdziały niezawierające jakiejś super akcji :) 

Nie było 4 komentarzy, w sumie jest mi z tego powodu strasznie przykro, bo staram się być na czas z rozdziałami i wgl. wyświetleń jest zawsze min. 200 więc nie rozumiem dlaczego tak mało osób to komentuje ;/ trochę tego nie rozumiem, może mi to wytłumaczycie..
 ALE BARDZO DZIĘKUJE TYM CO KOMENTUJĄ <3
do następnego!
i pamiętajcie o asku ; ask.fm/onelife_onewin 

Rozdział 6- część II

Obudziłam się rano, ponieważ poczułam jak ktoś gładzi mnie po policzku. 
- Dzień dobry, królewno.- powiedział Zayn uśmiechając się od ucha do ucha. O boże.. zrobiłam to, zdradziłam mojego narzeczonego. Nie byłam pijana ani nic z tych rzeczy. Byłam zauroczona zachowaniem Malika. I próbuję od siebie odepchnąć myśl, że tego nie żałuję. - Halo
- Boże.- chwyciłam się za głowę i głośno westchnęłam. 

- Mam na imię Zayn, nie musisz nazywać mnie bogiem. - uśmiech nadal nie schodził mu z twarzy. Chyba zauważył, że mnie tym nie rozbawił, przysunął się bliżej mnie i ułożył moją głowę na swoim ramieniu.- Masz wyrzuty sumienia?

- cholerne.- westchnęłam.

- A żałujesz?- zawahałam się chwilę. 

- N-nie.- spojrzałam na niego i musnęłam jego usta.- Nie żałuję wczorajszego wieczoru. 

- Miło mi to słyszeć. - Przytulając się do Malika , oderwałam się gwałtownie słysząc dzwonek do drzwi. Przerażona spojrzałam na Zayna, który bez żadnych emocji wstał i poszedł otworzyć niezapowiedzianemu gościowi . W mojej głowie rodziły się najgorsze myśli, bałam się, że Thony dowiedział się, że tu nocuję.Ubrałam spodnie, które miałam wczoraj, zostawiłam tylko na sobie koszulkę Malika. Powoli wyszłam z pokoju, z którego słyszałam rozmowę mężczyzny i kobiety.  

Na sofie siedziała mama Zayna.O matko... Kobieta,gdy mnie zachłysnęła się wodą.

- Victoria?- wstała powoli.- Boże, dziecko.- podeszła i mocno mnie przytuliła i pocałowała mój policzek. 

- Dzień dobry- uśmiechnęłam się.

- Zayn!- zawołała chłopaka, który akurat był w łazience.- Zayn! Dlaczego nic nie mówiłeś, że Vicky przyjechała do Londynu?- Malik przyszedł prawie nagi, ociekał wodą. Miał jedynie przewiązany ręcznik na biodrach. Przygryzłam wargę i delikatnie oblizałam usta. Jego mama tego nie widziała, ale on tak i zaśmiał się posyłając mi swoje zabójcze spojrzenie.

- Nie miałem nawet kiedy. - odpowiedział. - idę się ubrać. - ponownie wyszedł a ja z jego mamą usiadłam na sofie. 

- Opowiadaj co u ciebie. 

- Wszystko w prządku, niedawno przyjechałam na kilka dni pozałatwiać różne sprawy.

- Oh.. Myślałam, że ty i Zayn... Że znów jesteście parą.- w jej oczach było widać rozczarowanie. 

- Nie.. Ja wiem, że to może tak wyglądać, ale ja i Zayn to już skończony rozdział, przykro mi. - wzięłam głęboki oddech.- dziś tu nocowałam, bo byliśmy na imprezie i bałam się sama wracać do hotelu. 

- To wielka szkoda, mój syn nadal cię kocha, strasznie cierpiał, gdy wyjechałaś.

- Mi też nie było łatwo. 

- Chciałabym mieć taką synową jak ty.- kobieta uśmiechnęła się poprawiła kosmyk moich włosów i chwyciła za rękę.- Ale widzę, że już ktoś inny ma ten zaszczyt.- spojrzała na pierścionek zaręczynowy. 

- Tak, ja.. 

- Nie tłumacz mi się, to twoje decyzje. Ale pamiętaj, że jedna zła decyzja może zrujnować całe życie. 

- Myślę, że tym razem tak nie będzie.

                                                         *Zayn*

"Ja i Zayn to już skończony rozdział" To zdanie chodziło mi ciągle po głowie. Jedno pieprzone zdanie. Miałem ochotę coś rozwalić. Zdenerwowany, nie przepraszam, wkurwiony poszedłem do sypialni, przy okazji zrzucając obraz ze ściany, wziąłem torbę treningową, spakowałem do niej wszystkie potrzebne mi rzeczy. Szybko ubrałem na siebie czarne rurki, białą koszulkę i skórzaną kurtkę. Udałem się do pokoju, gdzie mama z Victorią siedziały.

- Muszę iść, na was też już chyba pora. - warknąłem. 

- Zayn, jesteś niemiły.- powiedziała mama.- Victoria przyjechała tylko na kilka dni, myślałam, że chcesz z nią spędzić trochę czasu.

- Za to ja myślę, że jej narzeczony martwi się gdzie jest tego królewna.- oschle spojrzałem na zdziwioną dziewczynę. -Było miło, ale teraz życzę szczęścia na nowej drodze życia.- krzyknąłem wychodząc z mieszkania. Już na dworze podszedłem do mojego auta, wcześniej zapalając papierosa. Tytoń pomógł mi się trochę uspokoić. 

Co ona sobie do cholery myślała?! Co ja sobie myślałem?! Że jedna, wspólna noc zmieni wszystko? Zmieni jej decyzję? Straciłem ją już na dobre. TO SKOŃCZONY ROZDZIAŁ, dla niej. Nie dla mnie, ja nigdy o niej nie zapomnę. Nie chcę jej zastąpić nikim innym. 

Wsiadłem do auta, ruszyłem. Akurat, gdy chciałem wyjechać z parkingu, na pasach stała drobna brunetka. Moja brunetka. Głupie światła, akurat teraz musi być czerwone.. obserwowałem ją. Ocierała policzek. Płakała? Nie.. to niemożliwe. Nasze spojrzenia się spotkały. A jednak... płakała, ale dlaczego? Chciałem teraz wyjść z samochodu, przytulić ją, tylko po co? 

Gdy zapaliło się zielone światło nacisnąłem pedał gazu i ruszyłem,  mocno przekraczając prędkość. Ale nie mogłem tam dłużej być. Nie przy moim zapłakanym aniołku. 

      Wszedłem do siłowni, gdzie czekał  na mnie Peyno. 

- Siema stary.- przybił mi piątkę. 

- Cześć.- poszliśmy do szatni. Ubrałem sportowe ciuchy i udałem się na salę. Wziąłem rękawice bokserskie i zacząłem z całej siły uderzać w worek. Wyładowywałem całą moją złość. 

- Nie chciałbym być na jego miejscu.- mruknął Liam, który przyszedł i chwycił za worek.- co się stało?

- Nic.- uderzyłem. - Po prostu dziś dotarło do mnie, że ja i Victoria to definitywny koniec. 

- co... Dlaczego? 

- Dlaczego?-  zaśmiałem się.- bo ona woli tego kutasa! Bo ja i ona to zamknięty rozdział. 

- przykro mi. - powiedział.- nie umiem pocieszać.

- Nie chce pocieszenia. - warknąłem.- Chcę się na czymś wyżyć a później pójść się najebać.

- W tym ci mogę pomóc.- uśmiechnął się. - A co do Victorii, może jeszcze się ogarnie. 

- Wiesz co jest najlepsze?

- co?

- Że wczoraj się z nią przespałem, rano zapytałem jej się czy żałuje, odpowiedziała, że nie.- Teraz uderzyłem tak mocno, aż Payne odskoczył. 

                                                          *Victoria*

Przed drzwiami do apartamentu spojrzałam w małe lusterko i wzięłam głęboki oddech. Weszłam do środka i na kogoś wpadłam. Oczywiście tym kimś był Anthony.

- Miałaś być rano, martwiłem się. - srogo na mnie spojrzał. - jest już 14. 

-Zasiedziałam się. - mrugnęłam pod nosem.- pójdę się odświeżyć. - chciałam już iść, gdy ten chwycił mnie za rękę.

- Co to za koszulka?- o kurde.. zapomniałam oddać ją Zaynowi.

- To bluzka chłopaka Belli, oblałam się kawą. - nerwowo się uśmiechnęłam.  

- On też tam był?

- Co? Nie.. Mówiłam już, to był babski wieczór, ale byłyśmy u niego w mieszkaniu, bo wczoraj w mieszkaniu Bells pękła rura.- Chłopak przez dłuższą chwilę na mnie podejrzliwie patrzył. 

- Dobra, idź się wykąp. Potem pójdziemy na obiad.- puścił mnie i odszedł. Gdy już szłam do łazienki krzyknął jeszcze;- jutro wracamy. - Jak to już jutro? Nie! Ja nie chcę...

Po szybkim prysznicu, ubrałam się jeansową koszulę, kremową spódniczkę i cieliste czółenka. Włosy miałam lekko pofalowane, a makijaż delikatny. Udałam się do salonu, gdzie siedział Thony. Akurat czytał gazetę. Przysiadłam się do niego i oparłam głowę na jego ramieniu. 

- kocham cię.- szepnął.

- Wiem- pocałowałam go w policzek. 

- I wiesz, że chcę dla ciebie jak najlepiej? Że robię wszystko, żeby było dobrze. 

- Tak, wiem. - uśmiechnęłam się. 

- To dobrze.- cmoknął mnie w czubek głowy. - Idziemy na obiad, a potem może spacer? - chwycił mnie za rękę i pociągnął w stronę wyjścia ówcześnie biorąc nasze kurtki. 

Po tym jak zachował się Zayn chciałam przestać o nim myśleć, chciałam skupić się na Anthonym i naszym ślubie, a o nocy z Maliku zapomnieć. 

Siedzieliśmy w restauracji, rozmawialiśmy o błahostkach. Było miło, aż do momentu, gdy moja stara paczka nie przyszła do lokalu. Każdy się na mnie patrzył dość dziwnie. Czyżby Zayn im coś powiedział? Zaczęłam nerwowo przygryzać wargę, czując na sobie wzrok wszystkim tam zebranych, zwłaszcza jednej osoby. Zayna Malika.
- Skarbie, coś się stało?- Thony zapytał po chwili. 
- N- nie. - odpowiedziałam, ale wiedziałam, że nie zabrzmiałam zbyt przekonująco. Nagle zadzwonił mu telefon. 
- Przepraszam na chwilę.- odszedł do stolika i wyszedł na zewnątrz. Dosłownie parę sekund później dostałam smsa. 
" Uroczo razem wyglądacie. Z. " 
Spojrzałam na niego gniewnym spojrzeniem. Było mi strasznie smutno, ponieważ wczoraj był bardzo czuły, a dziś zachowuje się jak cham. Może zależało mu na tym, żeby mnie tylko zaliczyć... 
- Kochanie, przepraszam, ale mam nagłe wezwanie do firmy, nawet nie mam czasu dokończyć obiadu. - Anthony wleciał jak poparzony.- Już zapłaciłem, także ty sobie spokojnie dokończ, a później wróć do hotelu. 
- Dobrze. - Chłopak namiętnie mnie  pocałował i znowu wyszedł z restauracji. 
"Narzeczony musiał cię opuścić? To strasznie niegrzeczne z jego strony. Może pobiegł do swojej byłej, żeby ją przelecieć? ;) Z."
Tego już za wiele! Zdenerwowana wybiegłam z restauracji i poszłam w stronę parku. Usiadłam na pierwszej ławce i opanowywałam oddech. Po policzku spłynęła mi jedna łza. On jest okropny! Jak może się tak zachowywać? Przecież on tak cholernie mnie rani... Mści się za to, że go zostawiłam? 
- hej mała.- usłyszałam znajmy głos. Liam usiadł obok mnie.
- Cześć.- odpowiedziałam ocierając łzę. 
- Przepraszam za Zayna. - Szepnął. - on.. on ukrywa swoje emocje, poprzez bycie dupkiem. 
- To już nieważne- westchnęłam.- dałam się omamić, popełniłam błąd dając się omamić Zaynowi. Teraz muszę skupić się na Anthonym. 
- Jesteście strasznie skomplikowani. -  prychnął.- mam nadzieję, że w końcu oboje przejrzycie na oczy. - przytulił mnie. 
- Jutro wyjeżdżam, chciałabym się z wami pożegnać. - powiedziałam po dłuższej chwili.
- W takim razie chodź, wszyscy są u Niallera. 

Wraz z Liamem weszliśmy do mieszkania, bez dzwonienia czy pukania. Chłopak wziął ode mnie płaszcz i gestem ręki zachęcił abym poszła dalej. Rzeczywiście, w salonie byli wszyscy, nawet Malik. W sumie to było naprawdę fajne, po liceum nadal wszyscy się trzymają. 
- Cześć wam.- powiedział Liam. - patrzcie kogo przyprowadziłem. - wskazał na mnie. 
- siemka Vicky.- Harry podszedł do mnie i przytulił mnie. - przepraszam, że wczoraj nie dokończyliśmy naszego tańca. 
- W porządku. - zaśmiałam się i przywitałam z resztą. Zayn bez słowa wstał i wyszedł z pokoju. Payne pogłaskał mnie po plecach i kazał usiąść na fotelu. 
- Chcesz coś do picia?- zapytała Bella. 
- Ee.. poproszę. - dziewczyna wstała i nalała do kieliszka białe wino, podała mi je i z powrotem usiadła na kolanach Nialla. - Tak właściwie przyszłam tu w jednym celu. - wzięłam głęboki wdech.- chcę się z wami pożegnać, bo jutro wyjeżdżam. 
- Już jutro?- szepnęła Eleanor. 
- Tak, Anthony musi już wracać. 
- Rozumiemy- Powiedziała Bella.- Będziemy za tobą tęsknić.-
- Ja też. - spuściłam wzrok. - Ale niedługo znowu przyjadę, bo przecież Sophia szyje mi sunię. 

Leżałam już w łóżku. Sama, ponieważ Thony jeszcze nie wrócił z pracy. Czułam się dziwnie, będąc tutaj sama, za dużo myślałam o tym wszystkim co się ostatnio działo, ale nie mogłam też zasnąć ponieważ, przed oczami miałam twarz Zayna i naszej wspólnie spędzonej nocy. 
Niespodziewanie zadzwonił mój telefon. Wzięłam go i zobaczyłam czarno- białe zdjęcie najprzystojniejszego mężczyzny na świecie. 

Rozmowa telefoniczna: 
Victoria: Halo
Zayn: Cześć księżniczkoo
V: Zayn, co chcesz?
Z: Chcę ci powiedzieć, że cię kocham i rozkurwie tego frajera, bo mi cię odebrał
Był pijany, bardzo pijany.
V: Zayn, proszę.. daj już spokój.
Z: zachowałem się jak frajer, prawda? A wiesz dlaczego?
V: Nie, nie wiem. 
Z: Bo słyszałem jak pierdoliłaś mojej mamie, że my to już zamknięty rozdział, ale ja nie dam o sobie zapomnieć! Za bardzo cię kocham. 
V: Zayn..
Z: Nie bierz z nim ślubu, on nie jest dla ciebie odpowiedni, zaufaj mi. 
V: O czym ty mówisz?
Z: Nie ważne, muszę już kończyć, kocham cię.

Co to była za rozmowa? 

_________________
Muszę się do czegoś przyznać...
to najgorszy rozdział jaki kiedykolwiek napisałam........
poprawię się :) 
do zobaczenia :D 
mam nadzieję na chociaż 4 komentarze ;(